Met de centralisatie van de verkeersleiding in de jaren ’90, zijn alle overbodige seinhuizen in Utrecht gesloopt. Post T Blauwkapel uit 1950 blijft echter bewaard. In 2015 is het gebouw benoemd tot gemeentelijk monument. Enkele jaren later begint de opknapbeurt van het gebouw. Sinds 2021 vormt het een horecagelegenheid.

Seinhuis, officieel Post T, Blauwkapel is de opvolger van de hoofdpost en vijf blokposten bij de kruising tussen de Centraalspoorweg van het Utrechtse hoofdstation naar Amersfoort en de Oosterspoorbaan van Hilversum naar het Maliebaanstation en de bijbehorende verbindingsbanen. Het oorspronkelijke seinhuis raakt bij een bombardement in 1944 onherstelbaar beschadigd. Het nieuwe seinhuis is in 1950 gebouwd. Het gebouw krijgt een bakstenen benedenverdieping met ruimtes voor de batterijen en relais. De in de witgepleisterde bovenverdieping komt de werkruimte met bedieningspanelen. Dankzij de gedeeltelijk ronde vorm van het gebouw heeft het personeel door de stalen kozijnen een panoramisch uitzicht op de sporen en de overweg. In 1952 is de NX-beveiliging in gebruik genomen. Vanuit de post worden alle wissels en seinen onder de noemers Blauwkapel noord, -oost, -zuid en -west én die van de toegangen tot de raccordementen Beenzwartfabriek en Gasfabriek bediend. De NX-beveiliging is in 1962 vervangen door CTC-beveiliging. De post is hiervoor aan de achterzijde uitgebreid. Blauwkapel is één van de weinige plekken waar het Amerikaanse Centralized Traffic Control door NS is toegepast. Voortaan worden vanuit de post de wissels en seinen van de lijnen tot Maartensdijk en Den Dolder bediend.

Per 29 april 1996 gaat de beveiliging van de baanvakken Utrecht CS – Amersfoort/Baarn en Utrecht Maliebaan – Blauwkapel over naar de ProRail Procesleiding Utrecht en vervalt de CTC-beveiliging in Blauwkapel. Het enigszins afgelegen gebouw valt hierna snel ten prooi aan vernielingen en NS is in 1997 dan ook van plan het seinhuis te slopen. Door ingrijpen van de gemeente blijft het gebouw echter bewaard en ter beschikking gesteld aan de naastgelegen speeltuin. Hierna is het interieur verwijderd en is de benedenverdieping geschikt gemaakt voor kinderfeestjes. De bovenverdieping is ingericht als woning.

In 2015 is het gebouw benoemd tot gemeentelijk monument. Vier jaar later verkoopt ProRail het gebouw officieel en start de omvorming tot horecagelegenheid. In augustus 2021 is het monumentale gebouw als horecazaak Mevrouw Peer voor het publiek geopend.

Seinhuis Blauwkapel is een ontwerp van spoorwegarchitect Sybold van Ravesteyn. De architect ontwerpt naast verschillende stationsgebouwen in de jaren ’30 maar liefst 18 functionalistische glazen seinhuizen op slanke betonnen kolommen. De ranke gebouwen raken zo min mogelijk de grond en bieden zoveel mogelijk uitzicht op de baan. Van de elegante gebouwen blijft uiteindelijk alleen Post T in Maastricht als Rijksmonument bewaard. De architect is in Utrecht ook bekend van het sierlijke stationsgebouw uit 1939 met de karakteristieke golvende gevel en zijn eigen woonhuis aldaar. Het naoorlogse seinhuis bij Blauwkapel is minder elegant dan haar voorgangers, maar door de ronde vorm en materiaalkeuze toch een herkenbaar ontwerp van de architect.

Mevrouw Peer gezien vanaf de naastgelegen speeltuin. Op de achtergrond zijn de verschillende sporen tussen Utrecht Overvecht en Blauwkapel te zien. Utrecht, 23 april 2022.

Op de foto boven het artikel is het monumentale voormalige seinhuis Blauwkapel aan de straatzijde te zien. Utrecht, 23 april 2022.